In de dertiende eeuw was de christelijke positie in het Heilige Land wankel. Na de heroveringen door moslimlegers waren slechts enkele strategische steden in christelijke handen gebleven. Dit zat de Franse koning Lodewijk IX, ook bekend als Sint-Louis, bijzonder dwars. De vrome vorst had al eerder een kruistocht geleid, maar zijn eerdere onderneming in Egypte was geëindigd in een ramp. In 1270 besloot hij opnieuw de wapens op te nemen en trok met een groot leger naar Tunis. Zijn doel was om van deze Noord-Afrikaanse stad een bruggenhoofd te maken voor een latere aanval op Egypte, maar de campagne liep uit op een catastrofe.
De Motieven van Lodewijk IX
Lodewijk IX, die al eerder in de Zevende Kruistocht (1248-1254) een desastreuze nederlaag had geleden in Egypte, wilde koste wat het kost zijn eerdere mislukking rechtzetten. De christelijke bezittingen in het Midden-Oosten stonden onder druk, en de koning vreesde dat zonder extra militaire steun het koninkrijk Jeruzalem volledig zou instorten. Bovendien zou de heerser van Tunis, sultan Al-Mustansir, sympathieën hebben getoond voor het christendom, waardoor Lodewijk IX meende dat de stad een geschikte uitvalsbasis zou kunnen worden voor verdere campagnes in Egypte en het Heilige Land.
De Kruisvaarders en de Tempeliers
Om verder te kunnen lezen moet u lid zijn van TGDV
