Als maarschalk van de orde, ging Jacques de Mailly samen met grootmeester Gerard de Ridefort, op weg naar Tripoli. In Jeruzalem zaten ze immers met een behoorlijke crisis en met één van de partijen moest er bemiddeld worden. Wat was daar gebeurd?
Welnu, zoals we weten leed koning Boudewijn IV aan lepra en wist deze dat een lange regeerperiode er niet in zat. Tijdens de periode dat hij nog te jong was om alleen te regeren werd er een regent aangesteld om hem te helpen en adviseren. De regent nam later ook de honneurs waar voor de koning als deze door zijn aandoening zelf niet aanwezig kon zijn. Die regent was Raymond III van Tripoli.
Wat men vreesde is uiteindelijk gebeurd: koning Boudewijn IV kwam te overlijden en ook zijn opvolger, Boudewijn V, stierf een jaar later. Na de nodige dosis politiek geharrewar, leugens en bedrog had Jeruzalem uiteindelijjk een nieuwe koning. Sybilla sloeg vorige beloftes in de wind en kroonde haar echtgenoot, Guy de Lusignan, tot nieuwe monarch. De meeste edelen accepteerden dit gebeuren maar Raymond, die koning Boudewijn IV destijds gediend had als regent was not amused en besloot terug naar huis te gaan, zonder koning Guy te erkennen. In een poging tot verzoening gingen grootmeester Gerard de Ridefort en Jacques de Mailly, samen met vele anderen, op pad…
Slag van Cresson
Op weg naar Raymond III van Tripoli kregen ze plots te horen dat een leger van Salladin hun kant opkwam. Gerard de Ridefort haalde uit verschillende commanderijen, waaronder die van Nazareth, manschappen om het leger een halt toe te roepen. Bronnen spreken van een 150-tal Tempeliers die ten strijde trokken tegen een overmacht van 7000 man. De veldslag zelf of uitslag ervan kan men al raden: het werd een bloedbad…
Dit is allemaal heel interessant, maar waar komt Jacques de Mailly nu in beeld? Wel, ook hij ging de strijd aan met de islamieten, daar bij de fonteinen van Cresson, goed wetende dat ze een veel grotere troepenmacht hadden en dat hij hoogst waarschijnlijk zijn dood tegemoet ging. Hij had geprobeerd om zijn grootmeester te overtuigen om niet op de provocaties in te gaan, dat het een valstrik was. Hij verzette zich tegen het besluit om de “vluchtende” Ajjoebiden achterna te gaan. Helaas werd naar zijn betoog niet geluisterd. Niettemin streed hij met alles wat hij in zich had en toen het merendeel, zo niet al, zijn kameraden gesneuveld waren, bleef hij vechten en bleef hij zich verzetten tegen de vijand. Tot ook hij, overrompeld door het overwicht van de vijandige troepen, de duimen moest leggen en stierf op dat slagveld… Gerard de Ridefort, de grootmeester, slaagde erin om als één van de weinigen aan dat onheil te ontsnappen…
